Leczenie nowotworów

Leczenie nowotworów to proces, który powinien być odpowiednio dobrany do danego rozrostu oraz pacjenta. Decyzję odnośnie wyboru konkretnej metody podejmuje się na podstawie analizy takich czynników jak: rodzaj nowotworu, lokalizacja anatomiczna, stadium zaawansowania, dynamika wzrostu, stan zdrowia, wiek i oczekiwania pacjenta.

Do najczęstszych metod leczniczych należą: wycięcie chirurgiczne z określonym marginesem tkanek wokół zmiany, krioterapia, radioterapia, laseroterapia, terapia fotodynamiczna, a także etapowe wycięcie z pełną kontrolą histologiczną marginesów, czyli chirurgia mikrograficzna Mohsa. W większości wypadków guzów bardziej zaawansowanych, o większej agresywności, zaleca się metody chirurgiczne.

Pozostałe metody:

• krioterapia,
• radioterapia ,
• laseroterapia,
• terapia fotodynamiczna,

stosuje się do leczenia nowotworów mniej zaawansowanych: zmian mnogich, niewielkich, rozpoznanych po raz pierwszy oraz gdy stan ogólny pacjenta nie zezwala na przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego. Istotną wadą tych metod jest brak pełnej możliwości oceny stopnia naciekania tkanek głęboko położonych. Ponadto po usunięciu zmiany niemożliwe jest określenie marginesu zdrowych tkanek, co ma duże znaczenie dla dalszego rokowania.

Wycięcie chirurgiczne

Wycięcie chirurgiczne jest najbardziej uniwersalnym sposobem leczenia stanów przednowotworowych i raków skóry. Podstawowym celem wycięcia chirurgicznego jest całkowite wycięcie tkanki nowotworu. W celu jego osiągnięcia guz jest wycinany z określonymi marginesami bocznymi (dotyczącymi pozornie zdrowej skóry) oraz w głąb (dotyczącymi określonych warstw tkanek głębszych). Zalecenia dotyczące szerokości marginesów są różnicowane w zależności od charakterystyki leczonych przypadków.

W celu uzyskania wysokiego prawdopodobieństwa skuteczności leczenia często konieczne jest zastosowanie stosunkowo rozległych marginesów wycięcia.

Jednakże zastosowanie nawet najszerszych marginesów wycięcia nie gwarantuje 100% wyleczenia, ponieważ nacieki nowotworu wykraczają w różnym stopniu poza granice widocznej zmiany. Strukturę guza można porównać do góry lodowej, której wierzchołek jest widoczny gołym okiem, a pozostałość, czyli nacieki, mogą kierować się w głąb w różnych kierunkach.

Stosując metodę klasycznego wycięcia chirurgicznego nie mamy pewności usunięcia całej zmiany nowotworowej, która często rozrasta się wielokierunkowo i nieprzewidywalnie. W rezultacie metoda ta prowadzi często do znacznego odsetka wznów oraz może pozostawiać rozległe ubytki tkanek.

Ponadto konieczność nadmiarowego usunięcia tkanek w stosunku do zakresu nacieków nowotworowych staje się niepożądana w lokalizacjach o najwyższym znaczeniu kosmetycznym i funkcjonalnym.

Metoda wycięcia chirurgicznego opiera się nieustannym kompromisie pomiędzy wskaźnikiem wyleczalności a oszczędzaniem tkanek. Racjonalnym sposobem leczniczym umożliwiającym osiągnięcie najlepszych wyników w tym zakresie jest chirurgia mikrograficzna Mohsa. Daje ona możliwość pełnego obrazowania marginesów bocznych i dna wycięcia chirurgicznego. Pozwala ona również na uzyskanie jednocześnie najwyższych wskaźników wyleczalności oraz najmniejszego możliwego ubytku chirurgicznego.